Ooit was ik die puber. Die gestreste puber die langzaam wegzakte in een depressie..
Het begon allemaal toen ik van 3 naar 4 VWO ging, op een nieuwe locatie met de boodschap ‘nu moet je alles zelf doen’. Ik nam dit ter harte en wilde er vol voor gaan. Echter ging het steeds slechter met mij. Naast de druk vanuit school ervaarde ik ook druk vanuit thuis om een baantje te zoeken en te helpen in het huishouden. Ik voelde me onbegrepen en sloot me compleet af voor mijn ouders. Ik werd steeds ongelukkiger en zakte langzaam weg in depressieve gevoelens. Ik kon de lesstof niet meer overzien en zat steeds vaker buiten op het gras te spijbelen. Ik voelde me vreemd, alsof de wereld doordraaide en ik er als een passagier naar keek maar niet meedeed. Ik wilde vooral NIKS moeten en me lekker rot voelen. Mijn vriendengroep was hecht en we deelden alles met elkaar. Het chillen met mijn vrienden kreeg prioriteit en samen konden we ons lekker rot voelen.
Hoe ging het verder?
De rust en verlichting van druk om te presteren hoopte ik te krijgen door van het VWO naar de Havo te gaan. Het was alsnog erg pittig omdat ik bepaalde toetsen moest inhalen maar samen met mijn perfectionisme ging ik er vol voor. Toen ik het alsnog mijn pet te boven steeg deed ik een jaartje over. Ik kon eindelijk weer ademen omdat ik het gevoel had dat ik opnieuw kon beginnen. Het achter de feiten aanlopen doordat school een tijdje niet mijn prioriteit had gehad paste niet bij mij.
Ik heb toen hulp kunnen aanvaarden en therapie heeft mij geholpen te leren omgaan met mijn perfectionisme en faalangst. Ik kreeg inzichten en ging me lekkerder in mijn vel voelen. Bij dezelfde therapeut ben ik ook in relatietherapie gegaan samen met mijn moeder. De jaren ervoor had ik, net zoals menig puber, echt nodig gehad om zelfstandiger te worden. Om het echter niet door te laten slaan leerden we door de therapie weer een weg te vinden om te communiceren en elkaar opnieuw te begrijpen.
Toen het tijd was om te studeren koos ik voor de HBO opleiding Kunstzinnige Therapie (deze therapievorm heet nu Beeldende Therapie) en de antroposofische visie vanuit deze opleiding sloot zo aan op wie ik was dat het heel fijn was om te volgen. Tijdens een therapeuten opleiding moet je jezelf compleet analyseren voordat je anderen kunt helpen. Door te doen waar mijn passie lag groeide en ontwikkelde ik mezelf. Ik stond in mijn kracht en mijn zelfvertrouwen steeg met sprongen omdat ik deed waar ik gelukkig van werd.
En nu?
Na mijn afstuderen heb ik enige jaren een praktijk voor kinderen gehad en daarna kwam ik bij een andere baan uit. Toen corona langskwam kregen mijn onzekerheid, faalangst en perfectionisme weer de bovenhand. Mijn stress niveau was zo hoog dat ik overspannen raakte. Ik kon geen prikkels verwerken, kon alleen maar huilen en had allemaal fysieke klachten. Toen ik samen met een coach reflecteerde op mijn leven kwam ik erachter dat ik niet deed waar ik gelukkig van werd.
Ik koos volledig voor de Beeldende Therapie en zette een praktijk op voor een doelgroep waarvan mijn hart gaat zingen. Door mijn ervaringen met stress en mijn kennis en kunde zet ik mij nu in voor de puber die ik vroeger was. De puber die meer zelfvertrouwen mag hebben, graag lekkerder in zijn vel zit en gelukkiger wilt zijn.
Wat kun je van mij verwachten als therapeut?
Ik zie jou en al je strubbelingen. Als je mij jouw verhaal verteld via een gesprek of via het kunstwerk dan gaan mijn radartjes draaien. ‘Hoe kan ik jou het beste helpen’ blijft in mijn hoofd zitten. Dit is iets wat ik vanuit huis al heb meegekregen. De vraag “Wat kan ik voor u doen?” zit in mijn familie ingebakken.
Met een directe vraag zet ik je aan het denken. Het confronteren doe ik vanuit liefde en met een uitdagende glimlach. Inwendig maak ik een vreugdedansje als je je zoektocht aangaat.
Ik ben niet bang voor stiltes. Na die confronterende vraag kan je me aan gaan kijken om hulp te krijgen bij je antwoord. Maar dat antwoord hoef je niet van mij te verwachten. Jouw antwoord heb ik namelijk niet. Jij wel! Jij weet zelf erg goed waar je problemen liggen en ik geef je daarvoor graag de ruimte.
Als je me zou kennen zou je weten dat….
- Ik erg geniet van in de natuur zitten, ja zitten.. Alles in me opnemen en genieten van het moment. Ik ga met mijn gezin ieder jaar naar een groene vakantiebestemming. Altijd op zoek naar watervallen.
- Je wel eens een nieuw plantje in mijn praktijkruimte kunt vinden. Ik heb namelijk echt een zwak voor planten! Ons huis kan ook niet vol genoeg staan met planten.
- Ik ben een huismus en hecht heel veel waarde aan mijn gezin. Ik heb met mijn kinderen afgesproken dat we de rest van ons leven blijven knuffelen. Gelukkig zijn ze nog jong en vinden ze dat nog het beste idee van de wereld.
- Taal is niet mijn sterkste punt: Ik het kan hebben over stoplichten als ik stopcontacten bedoel en het verschil tussen kennen, kannen kunnen we niet..
- Ik altijd zeg dat ik een nieuwe neus wil, die van mij is allergisch voor stof. Daardoor klink ik vaak nasaal. In mijn zakken, in iedere kamer van ons huis en natuurlijk in mijn praktijk zijn zakdoekjes te vinden.